Ghana II

Lieve mensen,
Ten eerste excuses dat ik zo lang niks nieuws heb geplaatst! Het schiet er allemaal een beetje bij in en daarbij komt ook dat ik deze keer geen dagboek bijhoud en ik een geheugen van een zeef heb. Dus ik zal kijken wat ik op kan schrijven, want ik moet even diep graven…
De afgelopen weken is er natuurlijk weer veel gebeurt! Als je me vraagt wat zou ik het niet allemaal meer op kunnen noemen. Elke dag gebeurt hier wel iets leuks, iets nieuws. Of ontmoet je nieuwe mensen. Op een dag ging ik bijvoorbeeld naar het centrum van Sunyani, wat hier “town” wordt genoemd. Dit doe je vaak in een ‘shared taxi’. Die taxi neemt zoveel mogelijk mensen mee, en iedereen betaalt voor zichzelf. Toen ik na het ritje wilden uitstappen en betalen, had een oude man, voorin de auto, al mijn ritje betaald! Super lief, hij zei dat hij dat deed omdat ik zijn land bezocht en hij dus ook wel wat mocht terugdoen. Zo ging ik ook op een zondag met twee meiden uit Hanukkah; Mabena en Ma-afia, naar de kerk van Esther, de kokkin van de kinderen op Hanukkah. Na de leuke dienst gingen we met Esther mee naar huis, die voor ons zou koken. Het is zo ontzettend lief om te zien dat ze zo uitpakt op zo’n moment. Ik kreeg pasta, rijst, kip, salade en ze had zelfs fanta gekocht. Misschien klinkt dat voor jullie als niks bijzonders, maar hier is dat het wel. Ik heb in ieder geval een ontzettend leuke middag gehad met de meiden en ben met een volle buik richting huis gegaan, wat volgens Esther (“I want you to eat, untill your belly explodes”) geheel de bedoeling was ;).
De woensdag daarop zijn we met Maaike en Jasmijn (twee vrijwilligsters uit Zeeland) en alle andere vrijwilligsters naar een paar dorpjes gegaan. Maaike en Jasmijn hadden allemaal pillen en drankjes om te ontwormen gekocht om de kinderen in die dorpjes te ontwormen. De opgezette buikjes die je wel eens ziet bij ondervoede kinderen, kan ook komen door wormen, dus het is fijn als deze kids om de drie maanden kunnen worden ontwormt. Het was eigenlijk zo gefixt. Een paar vrijwilligers deelde de pillen voor de ouderen en de drankjes voor de kleintjes uit en de anderen bliezen weer ballonnen op, om die te kunnen geven wanneer ze klaar waren. Zij blij, wij blij. Die donderdag ben ik samen met Marjolein en Mariëtte naar het ziekenhuis gegaan. We gingen eerst op kraamvisite bij Mike, die nurse is geweest op Hanukkah. Hij heeft een dochter gekregen, genaamd Jessica. Helaas leek Jessica nu al op haar vader, ze had net als Mike redelijk wat langere haren op haar oor zitten. Gelukkig vond hij dat zelf wel grappig.. Daarna werd het er niet leuker op. Op de kinderafdeling van het ziekenhuis ligt een meisje genaamd Angel. Haar spieren verkrampen non-stop, dus dat zorgt ervoor dat ze de hele tijd verstijft. Het meisje kan niet horen en niet praten. Ik vond het hartverscheurend om dat meisje daar zo te zien liggen, wetende dat ze geen toekomst heeft en snel zou komen te overlijden. Haar moeder heeft twee maanden met haar in het ziekenhuis gespendeerd, en heeft haar dochtertje al die tijd bijgestaan. Je zag dat Angel veel pijn had en dat hoorde je ook. Het is moeilijk om te beseffen dat ze snel dood zou gaan, maar misschien is dat in haar situatie wel het beste. Een ding is zeker, ze doet vast haar naam eer aan, en wordt een Angel in heaven. Mariëtte heeft de rekening betaalt voor haar verblijf in het ziekenhuis, respect!
Voor de rest zijn de dagen leuk en vliegen ze voorbij. Er wordt ’s middags huiswerk gemaakt, we zwemmen soms met wat kinderen en er wordt natuurlijk veel gespeeld. De kleine dingetjes maken mijn verblijf hier extra leuk. Als je ziet dat de kinderen aan je zijn gewend, je kennen, doet dat wel iets met je. Met Yaw maak ik bijvoorbeeld bijna elke middag huiswerk.Sinds kort moet hij dit laten ondertekenen door één van ons. Ik heb dit van het begin eigenlijk al gedaan. Gisteren had Marjolein mijn handtekening na moeten maken, omdat hij mijn handtekening eronder wilde. Hij vroeg gisteren dan ook hoe dat nou moest als ik weg was en wie dan mijn handtekening onder zijn huiswerk moest zetten. Na de conclusie te hebben getrokken dat ook Marjolein die mijn handtekening na kon maken weg ging, kwam hij met het idee dat ik heel zijn schrift al vol met handtekeningen kon zetten, zodat het dezelfde zou zijn. Een heel klein voorbeeldje, maar zoiets vind ik echt lief. Ook kleine Jonah doet het goed. Hij wordt met de dag groter. Hij is een paar dagen geleden kaal geschoren en daardoor ziet hij er nog ouder uit. Daarbij krijgt hij ook tandjes (een stuk of 6 tegelijk!!!). Hij is echt mijn kleine broertje, of zoals ik dat hier zeg: “My brother from another mother”. Ik ben benieuwd hoe groot hij is over driekwart jaar, wanneer mijn moeder naar Hanukkah komt.
Even een update over de malaria; ik ben helemaal “genezen”. Zondag had ik even een test gedaan, omdat ik me niet zo lekker voelde, en die werd eigenlijk gelijk positief. Gelukkig was ik er snel bij en heb ik verder niet veel last ervan gehad. Na een kuurtje van 3 dagen is het dan ook vrijwel bijna bij iedereen weg, zo ook bij mij!
Ondertussen zit ik alweer dik een maand in Ghana. De tijd gaat zo ontzettend snel, dat is ongelooflijk. Over minder dan vier weken ben ik Nederland en begint het “gewone” leventje weer. Nu ik hier zit besef ik me echt goed dat ik me hier zo thuis voel. Bij de kinderen, op Hanukkah, maar ook Ghana zelf is prachtig. Ik kan intens genieten als ik achter in de pick-up zit en de straten, mensen en natuur achter me zie verdwijnen. Ik heb ook al een paar nachten wakker gelegen vanwege het feit dat ik in zo’n korte tijd alweer vertrek. Ik wil nog zoveel doen en zien, maar een mens kan niet alles hebben! Natuurlijk geniet ik nog van elke dag en ben ik dankbaar dat ik hier ben, maar het blijft soms moeilijk te beseffen dat je straks alles van dit weer een tijd moet gaan missen.
Mensen, lieve groetjes en geniet van het hele EK-gebeuren! Wij maken er hier ook een feestje van inclusief alle oranje-versiersels! Op naar de beker (hopen we dan maar…)
X