Import vanuit Holland
Door: puckvandriel
Blijf op de hoogte en volg Puck
20 November 2011 | Ghana, Sunyani
Drie weken is het geleden dat ik mijn vorige verslag heb gepost. In deze weken weer veel meegemaakt en gedaan, helaas is een verslag schrijven er hierdoor bij in geschoten.
Mijn laatste dag in oktober was een om te onthouden. Elke zondagavond gaan we met alle vrijwilligers eten in een (chique) hotel in Sunyani. Ik ging naar de wc, en helaas viel de deurklink dicht. Ik had het al een keer eerder gehad, maar toen had ik mazzel, omdat een andere vrijwilliger naast mij op de wc zat. Dit keer (zonder telefoon) ben ik op de gammele wc-pot gaan staan en wezen kijken of ik iemand zag. Uiteindelijk na vijf minuten kwamen er twee meiden langs die ik vroeg om hulp, maar helaas hebben ze me niet geholpen. Poor me. De keus was uiteindelijk snel gemaakt, ik ben door het kleine wc raampje geklommen, waar ik me net, maar dan ook echt net door heen kon wurmen. Uiteindelijk is het gelukt, en hadden de andere vrijwilligers ook door dat ik na 10 minuten weg was, maar toen was ik gelukkig alweer op mijn eindbestemming; de eettafel.
De twee dagen erop hebben we het vliegveld van Sunyani veel bezocht. De ene dag kwamen Wilma en Charles voor twee weken en de andere dag Manon en Arjan, die bleven voor drie weken. We gingen deze twee dagen met bijna alle kinderen (stuk of 35) richting het vliegveld, compleet met spandoek en al. We mochten op het balkon staan, zodat ze in het vliegtuig al goed konden zien dat wij het waren. Erg leuk! De kinderen vinden dit al echt een tripje en verheugden zich er echt op. De vrijdag erop hebben we zelf gereisd. Samen met Cisca en Marjolein ben ik een dagje naar Kumasi geweest, een grotere stad zo’n 2/3 uur verderop rijden. We staan ’s ochtends vroeg op, maar dat betekende niet dat we ook vroeg in Kumasi zouden zijn. We moesten super lang wachten op het station. Ondertussen beginnen daar de gekste dingen; een man gaat voor iedereen bidden en verschillende verkopers komen langs om de mensen de debielste dingen zoals mini-crempjes aan te smeren. Ondertussen moest ik alweer naar de wc, gelukkig kon het ergens in een huis wat nog niet afgebouwd was. Ze zijn hier creatief voor bruni’s moet ik zeggen! In Kumasi zelf zijn we naar het cultureel centrum geweest, wat een beetje Westers aan doet. Ik heb hele leuke souvenirtjes gekocht zoals een soort schilderijtjes, tassen enzovoorts! Er was hier ook een jongen die schilderijen maakten, dit deed hij niet met zijn vingers, maar met het penceel in zijn mond. Hij zit zelf in een rolstoel en kan zijn handen niet gebruiken, maar wat maakt die jongen mooie dingen! De terugreis was nog een hele belevenis. Na ongeveer 2 uur wachtten zaten we eindelijk in een bus, maar toen was het wachten nog niet over. Eerst brak er onderling tussen twee passagiers een fikse ruzie over extra bagage uit (waar vervolgens heel de bus zich schreeuwend mee gaat bemoeien, (dit konden wij niet verstaan, helaas: sensatiezoeker)), daarna reden we eindelijk weg, helaas reden we over iemand(!) heen. Ik weet niet waarom en hoe, maar hierdoor brak er ook weer een ruzie uit. Ondertussen wordt er niet gevraagd hoe het met diegene gaat, maar zit iedereen weer te discussiëren over weet ik veel wat. De volgende dag zijn we met alle jongens gaan zwemmen. Ze genieten er elke keer nog ontzettend van, en een beetje verkoeling voor ons is zeker ook niet mis. Het is hier elke dag nog zo warm, en het wordt alleen maar warmer!!
De kids hier zijn zelf ook redelijk avontuurlijk. Vooral Blessing zie je elke keer weer met iets anders. De laatste keer dat ik haar zag, vroeg ik wat ze in haar hand had. Bleek dat ze een klein vogeltje in een plastic verpakking had gestopt. Dat beest kon volgens mij net genoeg zuurstof krijgen om het vijf minuten te overleven, maar daar was ik, de grote dierenvriend! Ik heb het dier bevrijd en in een mand gestopt, inclusief water, brood en een delfs blauw kleedje. Later bleek Godfred ook nog een te hebben in een blik baby-voer. Die heb ik maar bij de andere toegevoegd. Ik werd hier door bijna iedereen uitgelachen, misschien omdat ze hier niks geven om vogels en sommige ze zelfs op eten! Helaas waren mijn ‘pets’ de volgende dag alweer passé. Nog maar niet aan baby’s beginnen de komende jaren, dacht ik maar zo.
Deze weken hebben we ook een paar donaties gedaan. Eerst met zijn allen richting het dorpje van de ouders van twee meisjes die in Hanukkah verblijven/verbleven. Hier hebben we pennen, kleding en schriftjes uitgedeeld plus wat lekkere snoepjes etc. Die mensen zijn ontzettend blij met zulke kleine gebaren! Echt mooi om te zien. We zijn maar verwend in het Westen en dat wordt me steeds duidelijker. De weg naar deze dorpjes toe was super mooi. Het Ghanese landschap is super groen. Het was heel kalm, en soms zie je af en toe iemand met een kapmes, wat werken of een vrouw met wat spullen op haar hoofd. Echt Afrika! Ook zijn we die week naar het ziekenhuis naar de kinderafdeling gegaan om spullen te doneren zoals kleurpotloden en wederom schriftjes en lekkers. Ook deze kinderen en ouders waren heel dankbaar. Vanaf volgende week ga ik elke week met Marjolein twee keer bij de kinderen op de kinderafdeling op bezoek. We gaan bijvoorbeeld filmpjes kijken of gezellig spelen! Zo krijgen die kinderen ook wat meer aandacht!
10 november hebben we hier 11 november gevierd. De kinderen hadden allemaal een lampion en mochten langs de deuren bij de vrijwilligerskant lekkers halen. Grappig om die kids Nederlandse liedjes horen te zingen, die ze vrijwel perfect kennen! Ook was er die dag het afscheid van Anniek en Corina, die de dag erop naar Nederland gingen. Afscheid wordt hier redelijk vrolijk gevierd! De kinderen zingen, dansen en spelen om de jambee. Ik heb samen met 2 anderen ook een afscheidsliedje vertolkt: afscheid nemen bestaan niet, hoe toepasselijk! Anniek en Corina; ik heb van jullie genoten!
De 12e kwamen Mels en Getie aan! Ik besefte me niet goed dat ze die dag toch echt in Ghana waren, tot dat ik ze uit het kleine vliegtuig in Sunyani zag lopen! Ik vond het in eerste instantie best raar om ze weer te zien, thuis lijkt en is in principe ook gewoon heel ver weg. Gelukkig was ik heel snel gewend aan hun aanwezigheid en wat is het leuk. Het is zo leuk om dierbaren uit NL te kunnen laten zien wat je hier doet en hoe het hier is, vooral omdat ze bij de verhalen nu ook een voorstelling kunnen maken. Ik heb ze eerst lekker mee genomen te lunchen en daarna zijn we naar het centrum van Sunyani gegaan. Het is leuk om te zien hoe ze hun ogen uitkeken, terwijl jij ondertussen bijna nergens meer van opkijkt, mede omdat je aan alles bent gewend. Die avond zijn we met alle vrijwilligers uit eten geweest. Was erg gezellig. Op de terugweg zaten we met vijf man in een taxi gestouwd. Ik zat voorin op schoot en heb toen ik uitstapte nog even het handvat uit de auto gemold. Gelukkig was het niet erg, misschien omdat ik een cedi fooi had gegeven. In Nederland lag er al gelijk een rekening voor je klaar, but this is the easy way. Het bezoek van pa en Getie bracht ook veel lekkers met zich mee! Heerlijk! Ik had 6 weken al geen kaas, chips, chocola etcetera gehad! Ze hebben echt letterlijk een grote tas vol spul meegebracht, nogmaals bedankt! Die dag erop afscheid genomen van Wilma en Charles op het vliegveld en die middag weer drie nieuwe vrijwilligers verwelkomt. Ook samen met Mariette, Marjolein, paps en Getie naar dorpjes geweest om ze wat meer van Ghana te laten zien en spullen te doneren. Was erg leuk! ’s Avonds lekker uit eten geweest bij een restaurant langs de weg, wat meer Ghanees is, als een hotel zoals Eusbett. We hebben heerlijk gegeten. Op de terug weg zaten we bij een gezellige taxi-chaffeur. Hij was niet getrouwd, maar chasing, zoals een echte man betaamd. Hij wilde alleen geen Ghanese vrouw, die waren alleen op geld uit, daarentegen waren blanke vrouwen onafhankelijk!
De volgende dag ging ik met pap en Getie mee reizen, naar Cape coast, waar we verschillende dingen gingen bezoeken. Onze chauffeur Francis is een vrolijke jongeman! Onderweg vertelde hij bij alle tolwegen dat we members of parliament waren, hierdoor hoefde we geen geld te betalen. Ik weet niet hoe hij het flikte zonder bewijs, misschien kwam het door het naambordje van Francis, waar ook ‘protocol’ werd vermeld. Tot grote hilariteit van ons werd Mels door de chauffeur mr. President genoemd. De dag dat Francis mij alleen terug naar Kumasi bracht, wilde ik proberen of hij ze kon laten geloven dat ik een of andere prinses was, helaas zijn we geen tolwegen tegen gekomen, haha.
We kwamen rond een uurtje of 5 aan in Ko-sa. Een ‘resort’ met Afrikaanse hutjes aan het strand gelegen. We hebben heeeeerlijk gegeten, met een prachtig uitzicht; het Ghanese strand, een mooie sterrenlucht en tientallen palmbomen voor ons. Dat midden winter! De volgende dag zijn we op tijd op gestaan. We gingen eerst naar een soort apenopvang, wat werd gerund door twee rasechte Rotterdammers. We hebben allerlei verschillende aapjes gezien, met Nederlandse namen (!) en ook beesten zoals slangen en schildpadden (waarvan ik er één heb vast gehouden, jaja). Het was heel leuk. Vooral dat Mels en Getie werden aangevallen door een aapje, gelukkig is er niks ernstigs gebeurd, haha. Daarna gingen we door naar Kakum, een national park. Bij de entrée zei Francis weer dat we van de regering waren, hierdoor moesten we 4 cedi betalen. Wij dachten het even goed te hebben geregeld, normaal betaalde je namelijk 30 pp in plaats van 1. Later bleek dat dit dus alleen voor de entréé was en dat we later toch nog dik bij moesten lappen. Weg illusie. In kakum loop je ongeveer 300 meter hoog in de bomen van het regenwoud. Je loopt op gammele plankjes met netten om je heen. Ik werd er een beetje duizelig van, maar het uitzicht is werkelijk waar geweldig. Dit gaf toch echt het gevoel dat je in Afrika was. Daarna zijn we wezen lunchen bij een hotel, waar een soort plas/meer had. Hierin zaten een paar krokodillen. Je hoefde maar over het randje van de muur te kijken en naast je lagen een paar krokodillen in het water! Ook waren er groepen studenten op bezoek, een vrouw liet aan hun een krokodil op het droge zien en ze mochten ermee op de foto! Jaloers!!! Daarna zijn we door gegaan naar El Mina, een slavenfort wat na de Portugezen voor een lange tijd van de Nederlanders was. We kregen een rondleiding van een Ghanees, die redelijk uitgebreid over de geschiedenis van het slavenfort en de verschillende ruimtes vertelde. Echt enorm indrukwekkend. De vrouwen daar werden opgesloten in een kamer, waar ze alles moesten doen. Dit betekent dus dat ze daar menstrueerden, hun behoeftes deden etc. Dit werd dan ook niet echt schoongemaakt. Je kunt je wel voorstellen hoe dat zou moeten zijn geweest; verschrikkelijk! Zo nog meer van dit soort verhalen, en dan kan ik me, hoe dom het ook klinkt, schamen voor wat Nederland in die tijd heeft bijgedragen aan de slavernij. Na El mina terug gegaan naar Ko-sa. Wederom lekker en gezellig getafeld met paps en Getie. De volgende dag heeft Francis mij naar Kumasi gebracht, waar ik daarna met de bus naar Sunyani ben gegaan. Een lange dag reizen, maar het was het zeker waard! Nogmaals bedankt pap en Getie voor jullie bezoek en gezelligheid! Het waren fijne dagen …
Vannacht vertrek ik met Marjolein voor 6/7 dagen naar het Noorden, waar we verschillende dingen gaan zien! Ik ben heel benieuwd en heb er zin in. We moeten er veel voor reizen, maar ik wil zeker de kans grijpen om meer van het land te zien, waar je toch 3 maanden verblijft.
Lieve mensen, sorry voor de talloze spelfouten in het verhaal, ik heb het redelijk snel geschreven! Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Hier vermaak ik me in ieder geval prima. De kids zijn lief, het weer is heeeerlijk (kan me serieus niet voorstellen hoe het weer in NL is en hoe de kou voelt!), en de Ghanese bevolking is super vriendelijk. Ik verheug me op mijn laatste 5 weken hier in Ghana en vooral op het bezoek van mama en Popke. De tijd vliegt, voor ik het weet zit ik weer in het koude Nederland!
Liefs en groetjes van Puck.
Mijn laatste dag in oktober was een om te onthouden. Elke zondagavond gaan we met alle vrijwilligers eten in een (chique) hotel in Sunyani. Ik ging naar de wc, en helaas viel de deurklink dicht. Ik had het al een keer eerder gehad, maar toen had ik mazzel, omdat een andere vrijwilliger naast mij op de wc zat. Dit keer (zonder telefoon) ben ik op de gammele wc-pot gaan staan en wezen kijken of ik iemand zag. Uiteindelijk na vijf minuten kwamen er twee meiden langs die ik vroeg om hulp, maar helaas hebben ze me niet geholpen. Poor me. De keus was uiteindelijk snel gemaakt, ik ben door het kleine wc raampje geklommen, waar ik me net, maar dan ook echt net door heen kon wurmen. Uiteindelijk is het gelukt, en hadden de andere vrijwilligers ook door dat ik na 10 minuten weg was, maar toen was ik gelukkig alweer op mijn eindbestemming; de eettafel.
De twee dagen erop hebben we het vliegveld van Sunyani veel bezocht. De ene dag kwamen Wilma en Charles voor twee weken en de andere dag Manon en Arjan, die bleven voor drie weken. We gingen deze twee dagen met bijna alle kinderen (stuk of 35) richting het vliegveld, compleet met spandoek en al. We mochten op het balkon staan, zodat ze in het vliegtuig al goed konden zien dat wij het waren. Erg leuk! De kinderen vinden dit al echt een tripje en verheugden zich er echt op. De vrijdag erop hebben we zelf gereisd. Samen met Cisca en Marjolein ben ik een dagje naar Kumasi geweest, een grotere stad zo’n 2/3 uur verderop rijden. We staan ’s ochtends vroeg op, maar dat betekende niet dat we ook vroeg in Kumasi zouden zijn. We moesten super lang wachten op het station. Ondertussen beginnen daar de gekste dingen; een man gaat voor iedereen bidden en verschillende verkopers komen langs om de mensen de debielste dingen zoals mini-crempjes aan te smeren. Ondertussen moest ik alweer naar de wc, gelukkig kon het ergens in een huis wat nog niet afgebouwd was. Ze zijn hier creatief voor bruni’s moet ik zeggen! In Kumasi zelf zijn we naar het cultureel centrum geweest, wat een beetje Westers aan doet. Ik heb hele leuke souvenirtjes gekocht zoals een soort schilderijtjes, tassen enzovoorts! Er was hier ook een jongen die schilderijen maakten, dit deed hij niet met zijn vingers, maar met het penceel in zijn mond. Hij zit zelf in een rolstoel en kan zijn handen niet gebruiken, maar wat maakt die jongen mooie dingen! De terugreis was nog een hele belevenis. Na ongeveer 2 uur wachtten zaten we eindelijk in een bus, maar toen was het wachten nog niet over. Eerst brak er onderling tussen twee passagiers een fikse ruzie over extra bagage uit (waar vervolgens heel de bus zich schreeuwend mee gaat bemoeien, (dit konden wij niet verstaan, helaas: sensatiezoeker)), daarna reden we eindelijk weg, helaas reden we over iemand(!) heen. Ik weet niet waarom en hoe, maar hierdoor brak er ook weer een ruzie uit. Ondertussen wordt er niet gevraagd hoe het met diegene gaat, maar zit iedereen weer te discussiëren over weet ik veel wat. De volgende dag zijn we met alle jongens gaan zwemmen. Ze genieten er elke keer nog ontzettend van, en een beetje verkoeling voor ons is zeker ook niet mis. Het is hier elke dag nog zo warm, en het wordt alleen maar warmer!!
De kids hier zijn zelf ook redelijk avontuurlijk. Vooral Blessing zie je elke keer weer met iets anders. De laatste keer dat ik haar zag, vroeg ik wat ze in haar hand had. Bleek dat ze een klein vogeltje in een plastic verpakking had gestopt. Dat beest kon volgens mij net genoeg zuurstof krijgen om het vijf minuten te overleven, maar daar was ik, de grote dierenvriend! Ik heb het dier bevrijd en in een mand gestopt, inclusief water, brood en een delfs blauw kleedje. Later bleek Godfred ook nog een te hebben in een blik baby-voer. Die heb ik maar bij de andere toegevoegd. Ik werd hier door bijna iedereen uitgelachen, misschien omdat ze hier niks geven om vogels en sommige ze zelfs op eten! Helaas waren mijn ‘pets’ de volgende dag alweer passé. Nog maar niet aan baby’s beginnen de komende jaren, dacht ik maar zo.
Deze weken hebben we ook een paar donaties gedaan. Eerst met zijn allen richting het dorpje van de ouders van twee meisjes die in Hanukkah verblijven/verbleven. Hier hebben we pennen, kleding en schriftjes uitgedeeld plus wat lekkere snoepjes etc. Die mensen zijn ontzettend blij met zulke kleine gebaren! Echt mooi om te zien. We zijn maar verwend in het Westen en dat wordt me steeds duidelijker. De weg naar deze dorpjes toe was super mooi. Het Ghanese landschap is super groen. Het was heel kalm, en soms zie je af en toe iemand met een kapmes, wat werken of een vrouw met wat spullen op haar hoofd. Echt Afrika! Ook zijn we die week naar het ziekenhuis naar de kinderafdeling gegaan om spullen te doneren zoals kleurpotloden en wederom schriftjes en lekkers. Ook deze kinderen en ouders waren heel dankbaar. Vanaf volgende week ga ik elke week met Marjolein twee keer bij de kinderen op de kinderafdeling op bezoek. We gaan bijvoorbeeld filmpjes kijken of gezellig spelen! Zo krijgen die kinderen ook wat meer aandacht!
10 november hebben we hier 11 november gevierd. De kinderen hadden allemaal een lampion en mochten langs de deuren bij de vrijwilligerskant lekkers halen. Grappig om die kids Nederlandse liedjes horen te zingen, die ze vrijwel perfect kennen! Ook was er die dag het afscheid van Anniek en Corina, die de dag erop naar Nederland gingen. Afscheid wordt hier redelijk vrolijk gevierd! De kinderen zingen, dansen en spelen om de jambee. Ik heb samen met 2 anderen ook een afscheidsliedje vertolkt: afscheid nemen bestaan niet, hoe toepasselijk! Anniek en Corina; ik heb van jullie genoten!
De 12e kwamen Mels en Getie aan! Ik besefte me niet goed dat ze die dag toch echt in Ghana waren, tot dat ik ze uit het kleine vliegtuig in Sunyani zag lopen! Ik vond het in eerste instantie best raar om ze weer te zien, thuis lijkt en is in principe ook gewoon heel ver weg. Gelukkig was ik heel snel gewend aan hun aanwezigheid en wat is het leuk. Het is zo leuk om dierbaren uit NL te kunnen laten zien wat je hier doet en hoe het hier is, vooral omdat ze bij de verhalen nu ook een voorstelling kunnen maken. Ik heb ze eerst lekker mee genomen te lunchen en daarna zijn we naar het centrum van Sunyani gegaan. Het is leuk om te zien hoe ze hun ogen uitkeken, terwijl jij ondertussen bijna nergens meer van opkijkt, mede omdat je aan alles bent gewend. Die avond zijn we met alle vrijwilligers uit eten geweest. Was erg gezellig. Op de terugweg zaten we met vijf man in een taxi gestouwd. Ik zat voorin op schoot en heb toen ik uitstapte nog even het handvat uit de auto gemold. Gelukkig was het niet erg, misschien omdat ik een cedi fooi had gegeven. In Nederland lag er al gelijk een rekening voor je klaar, but this is the easy way. Het bezoek van pa en Getie bracht ook veel lekkers met zich mee! Heerlijk! Ik had 6 weken al geen kaas, chips, chocola etcetera gehad! Ze hebben echt letterlijk een grote tas vol spul meegebracht, nogmaals bedankt! Die dag erop afscheid genomen van Wilma en Charles op het vliegveld en die middag weer drie nieuwe vrijwilligers verwelkomt. Ook samen met Mariette, Marjolein, paps en Getie naar dorpjes geweest om ze wat meer van Ghana te laten zien en spullen te doneren. Was erg leuk! ’s Avonds lekker uit eten geweest bij een restaurant langs de weg, wat meer Ghanees is, als een hotel zoals Eusbett. We hebben heerlijk gegeten. Op de terug weg zaten we bij een gezellige taxi-chaffeur. Hij was niet getrouwd, maar chasing, zoals een echte man betaamd. Hij wilde alleen geen Ghanese vrouw, die waren alleen op geld uit, daarentegen waren blanke vrouwen onafhankelijk!
De volgende dag ging ik met pap en Getie mee reizen, naar Cape coast, waar we verschillende dingen gingen bezoeken. Onze chauffeur Francis is een vrolijke jongeman! Onderweg vertelde hij bij alle tolwegen dat we members of parliament waren, hierdoor hoefde we geen geld te betalen. Ik weet niet hoe hij het flikte zonder bewijs, misschien kwam het door het naambordje van Francis, waar ook ‘protocol’ werd vermeld. Tot grote hilariteit van ons werd Mels door de chauffeur mr. President genoemd. De dag dat Francis mij alleen terug naar Kumasi bracht, wilde ik proberen of hij ze kon laten geloven dat ik een of andere prinses was, helaas zijn we geen tolwegen tegen gekomen, haha.
We kwamen rond een uurtje of 5 aan in Ko-sa. Een ‘resort’ met Afrikaanse hutjes aan het strand gelegen. We hebben heeeeerlijk gegeten, met een prachtig uitzicht; het Ghanese strand, een mooie sterrenlucht en tientallen palmbomen voor ons. Dat midden winter! De volgende dag zijn we op tijd op gestaan. We gingen eerst naar een soort apenopvang, wat werd gerund door twee rasechte Rotterdammers. We hebben allerlei verschillende aapjes gezien, met Nederlandse namen (!) en ook beesten zoals slangen en schildpadden (waarvan ik er één heb vast gehouden, jaja). Het was heel leuk. Vooral dat Mels en Getie werden aangevallen door een aapje, gelukkig is er niks ernstigs gebeurd, haha. Daarna gingen we door naar Kakum, een national park. Bij de entrée zei Francis weer dat we van de regering waren, hierdoor moesten we 4 cedi betalen. Wij dachten het even goed te hebben geregeld, normaal betaalde je namelijk 30 pp in plaats van 1. Later bleek dat dit dus alleen voor de entréé was en dat we later toch nog dik bij moesten lappen. Weg illusie. In kakum loop je ongeveer 300 meter hoog in de bomen van het regenwoud. Je loopt op gammele plankjes met netten om je heen. Ik werd er een beetje duizelig van, maar het uitzicht is werkelijk waar geweldig. Dit gaf toch echt het gevoel dat je in Afrika was. Daarna zijn we wezen lunchen bij een hotel, waar een soort plas/meer had. Hierin zaten een paar krokodillen. Je hoefde maar over het randje van de muur te kijken en naast je lagen een paar krokodillen in het water! Ook waren er groepen studenten op bezoek, een vrouw liet aan hun een krokodil op het droge zien en ze mochten ermee op de foto! Jaloers!!! Daarna zijn we door gegaan naar El Mina, een slavenfort wat na de Portugezen voor een lange tijd van de Nederlanders was. We kregen een rondleiding van een Ghanees, die redelijk uitgebreid over de geschiedenis van het slavenfort en de verschillende ruimtes vertelde. Echt enorm indrukwekkend. De vrouwen daar werden opgesloten in een kamer, waar ze alles moesten doen. Dit betekent dus dat ze daar menstrueerden, hun behoeftes deden etc. Dit werd dan ook niet echt schoongemaakt. Je kunt je wel voorstellen hoe dat zou moeten zijn geweest; verschrikkelijk! Zo nog meer van dit soort verhalen, en dan kan ik me, hoe dom het ook klinkt, schamen voor wat Nederland in die tijd heeft bijgedragen aan de slavernij. Na El mina terug gegaan naar Ko-sa. Wederom lekker en gezellig getafeld met paps en Getie. De volgende dag heeft Francis mij naar Kumasi gebracht, waar ik daarna met de bus naar Sunyani ben gegaan. Een lange dag reizen, maar het was het zeker waard! Nogmaals bedankt pap en Getie voor jullie bezoek en gezelligheid! Het waren fijne dagen …
Vannacht vertrek ik met Marjolein voor 6/7 dagen naar het Noorden, waar we verschillende dingen gaan zien! Ik ben heel benieuwd en heb er zin in. We moeten er veel voor reizen, maar ik wil zeker de kans grijpen om meer van het land te zien, waar je toch 3 maanden verblijft.
Lieve mensen, sorry voor de talloze spelfouten in het verhaal, ik heb het redelijk snel geschreven! Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Hier vermaak ik me in ieder geval prima. De kids zijn lief, het weer is heeeerlijk (kan me serieus niet voorstellen hoe het weer in NL is en hoe de kou voelt!), en de Ghanese bevolking is super vriendelijk. Ik verheug me op mijn laatste 5 weken hier in Ghana en vooral op het bezoek van mama en Popke. De tijd vliegt, voor ik het weet zit ik weer in het koude Nederland!
Liefs en groetjes van Puck.
-
20 November 2011 - 19:54
Arjan Wierenga:
Hey Puck,
Heel veel plezier volgende week met Marjolein in het "Hoge Noorden". Bedankt voor de gezelligheid de afgelopen weken!
Groetjes Arjan & Manon -
20 November 2011 - 20:40
Mamz:
De hele dag heb ik mijn hotmail lopen checken, omdat ik eigenlijk vandaag wel een verslag van je verwachtte en nu ben ik nog niet eens de eerste die erop mag reageren! Het is weer een geweldig leuk verslag geworden. De anekdote over je gevangenschap in het toilet en van de vogeltjes kende ik al, maar de rest was 'nieuws'. Fijn dat het bezoek van Mels en Getie zó leuk is geweest en jullie een leuke tijd met elkaar door hebben gebracht, ik verheug me ook over onze komst en zeker om jou weer te zien te midden van de kinderen voor wie je daar bent. Was je toch bijna een keer prinses Puck geweest! Hilarisch, die chauffeur wil ik ook! Mels als minister president, echt lachen...
Dus nu gaan jullie naar het noorden van Ghana toe, leuk hoor, jij hebt straks een goed beeld van Ghana, dus de busreis was ook de moeite waard? Fijn dat je dit met Marjolein doet, jullie kunnen volgens mij wel goed met elkaar overweg? Inderdaad een raar idee dat je nu al over de helft van je verblijf bent. Hopelijk schrijf je volgende week nog een verslag over je ervaring van de komende week? Nou meis, veel plezier, pas goed op je zelf, heel veel liefs, dikke kus X, Mamz. -
20 November 2011 - 21:13
Sarah:
waauwie puckkie:D! heel veel plezier deze week met reizen! mis je al een beetje haha :$ doei lief xxxxx -
20 November 2011 - 23:27
Oma:
hoi Puck wat een leuk verslag weer,ik heb er van genoten,geniet jij ook maar van je trip naar het noorden,pas goed op jezelf en dan zien we je volgende verslag weer vol spanning tegenmoet Veel liefs Oma -
21 November 2011 - 05:29
Corina:
Ha Puck,
Wat een heerlijk verslag heb je getypt. Wij hebben ook genoten van jou hoor!!!
Geniet nu van je vakantie. We lezen wel weer hoe je het gehad hebt.
groetjes Corina
-
21 November 2011 - 07:11
Anniek:
Ha lieve Puck,
Wat een super leuk stukje weer op je site!! (en als je het zo schrijft, wat mis ik het dan!!!)
Meid geniet ervan, heel veel plezier met Marjolein en ook van de komende weken!!
Liefs Anniek
-
21 November 2011 - 10:59
Tommy Tomasso:
He Zuster! Leuk verhaal, vooral dat Mels word aangevallen door een Aapje, ik dacht dat Mels altijd het dominate aapje was;) Veel plezier met je reis deze week.
XXX Je Breurrrrr -
21 November 2011 - 15:17
Getie:
He Puck, weer een leuk verslag waarvan wij een groot gedeelte hebben meegemaakt... We hebben af en toe vreselijk gelachen, vooral in die taxi.... Marjolein en jij zijn natuurlijk ook 2 zeer uitdagende blonde bruni's .....Super was het daar en ik heb nu al heimwee , zeker met deze kou hier in Groningen. Ik moest vanochtend zelfs de autoruiten krabben...
Dames, geniet ervan en heel veel plezier nog ! Liefs
-
23 November 2011 - 11:21
Tina:
Hey mop,
Wat een super verhaal weer zeg. En wat een lap tekst! Heerlijk om te lezen. (ik heb btw geen schrijffoutjes gezien hoor ;-) ) Geweldig wat je allemaal meemaakt! Om jaloers om te zijn. Mocht je nog een keer gaan, dan kom ik ook een paar dagen hoor. :-) Je beschrijft alles zo goed, dat ik het levensecht voor me zie. Dus Puck.. beloof me dat je nog een keer zoiets fantastisch gaat ondernemen, dan komt Tante T ook, zodat ze je (waanzinnige) ervaringen met eigen ogen kan zien. ;) Behalve opgesloten zitten in de wc natuurlijk! :P Geniet nog van de laatste 5 weekjes en het bezoek van Netty en Popke! Wat vliegt de tijd he?
Dikke kus,
Tina -
23 November 2011 - 16:50
Puck:
Bedankt voor alle lieve reacties! Ik heb in deze paar dagen in het noorden ook alweer veel meegemaakt, ik probeer volgende week weer een nieuw verslag te posten! Dikke kus -
28 November 2011 - 14:23
Sophia:
Dag Puck,
Ik geniet volop van je verhalen! Een ervaring die je nooit meer zal vergeten. Geniet van de laatste +/- 4 weken!
Dikke kus Soof -
06 December 2011 - 18:01
Sharon:
Hé Puck!
Wat een leuke verhalen schrijf je! Vind het erg leuk ze te lezen! Prachtige ervaring, lijkt mij ook wel wat! De foto's die je post zijn echt heel mooi! Veel plezier nog de komende 3 week!
Liefs Sharon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
